Specialisten en Gynaecologen - Als Doorverwijzen Nog Niet Het Einde Is
Artikel 2 van 12: Specialisten en Gynaecologen - Als Doorverwijzen Nog Niet Het Einde Is
Reeks: Menstruatie - Wie Neemt Nu Eindelijk Verantwoordelijkheid?
Vorige week had ik het over huisartsen en de gevreesde zin "het hoort erbij". Maar wat gebeurt er eigenlijk als je eindelijk wordt doorverwezen? Spoiler alert: vaak niet wat je hoopt. Vandaag duiken we in de wereld van specialisten en gynaecologen.
In deze reeks:
- Huisartsen ✓
- Specialisten en gynaecologen (vandaag)
- Vrouwen zelf
- De maatschappij
- Complementaire zorg
- Mannen
- De overheid
- Big Pharma
- De voedingsindustrie
- Onderwijs
- Media en entertainment
- Werkgevers
De Lange Reis Naar De Gynaecoloog
Laten we even schetsen hoe een gemiddelde vrouw bij de gynaecoloog terechtkomt. De eerste drie jaar krijgt ze "het hoort erbij" te horen bij de huisarts. Dan volgen er een paar jaar waarin verschillende pillen worden geprobeerd die niet echt helpen. Ergens rond jaar zeven komt eindelijk de doorverwijzing naar de gynaecoloog. Vervolgens wacht ze maanden op een afspraak, krijgt ze een eerste consult van twaalf minuten, wacht ze weer maanden op echo, MRI of bloedonderzoek, bespreekt ze de uitslag in tien minuten, en kan ze eindelijk beginnen met een behandeling.
En dan zijn we zeven tot acht jaar verder. Acht. Jaar.
Dit is geen overdrijving. Bij aandoeningen als endometriose duurt het gemiddeld zeven tot tien jaar voordat er een diagnose wordt gesteld. Even laten bezinken: een decennium van pijn voordat iemand zegt "ah, dáárom."
Welkom in de Wachtkamer van de Wanhoop
Oké, je bent doorverwezen. Gefeliciteerd! Nu mag je wachten. En wachten. En nog eens wachten.
De wachtlijsten bij veel gynaecologen zijn... laten we zeggen "indrukwekkend". Drie maanden is geen uitzondering. Zes maanden komt ook voor. En dit terwijl je elke maand opnieuw pijn hebt.
Waarom die lange wachttijden? Simpel: te weinig gynaecologen, te veel patiënten, te weinig tijd, te weinig budget.
Is dit de schuld van de gynaecoloog? Nee. Is het wel hun probleem? Helaas wel.
Het 12-Minuten Consult: Speed Dating Met Je Baarmoeder
Dan ben je er eindelijk. Je zit in de spreekkamer. De gynaecoloog kijkt in je dossier (of probeert het computersysteem aan de praat te krijgen). Je hebt twaalf minuten.
In die twaalf minuten moet je je hele medische geschiedenis vertellen, uitleggen wat je klachten zijn, vragen beantwoorden, mogelijk een onderzoek ondergaan én een behandelplan bespreken. Twaalf minuten voor iets waar je mogelijk al jaren mee rondloopt.
Het is een beetje als speed dating, maar dan met je baarmoeder. En minder romantisch.
De Medische Tunnel: Als Je Alleen Een Hamer Hebt...
Gynaecologen zijn opgeleid in een wetenschappelijke traditie. En die traditie heeft ons veel moois gebracht – echt waar. Maar het heeft ook een bepaalde tunnelvisie gecreëerd.
Als je vooral getraind bent in chirurgische en farmacologische interventies, dan zijn dat ook je eerste oplossingen. Het is het beroemde "als je alleen een hamer hebt, lijkt elk probleem op een spijker."
De standaard gynecologische gereedschapskist bevat echo's en MRI's (heel waardevol!), hormonale behandelingen zoals de pil 2.0, operaties van laparoscopie tot hysterectomie, en medicatie zoals pijnstillers en GnRH-agonisten. Wat vaak ontbreekt is een uitgebreide voedingsanamnese, stressmanagement, leefstijlinterventies en samenwerking met complementaire disciplines.
En kijk, ik snap het. Als je iemand hebt met ernstige endometriose, dan is een operatie soms gewoon nodig. Daar geen discussie over. Maar het zou mooi zijn als er ook werd gekeken naar: waarom ontstond dit? Wat kunnen we preventief doen? Hoe ondersteunen we het lichaam na de operatie?
Peter de Vroed: De Frustrerende Cases
In mijn praktijk zie ik regelmatig vrouwen die na jaren eindelijk een diagnose hebben gekregen. Endometriose, PCOS, adenomyose – noem het maar op. Geweldig dat er eindelijk een naam is voor hun pijn.
Maar dan komt het behandelplan: pijnstillers, hormonale anticonceptie, of "we kunnen opereren, maar de kans op terugkeer is 40-60%."
En als ik vraag: "Heeft iemand gekeken naar je voeding? Je stressniveau? Je slaappatroon? Je darmen?" Dan is het antwoord vaak: "Nee, daar hebben we het niet over gehad."
Begrijp me niet verkeerd: medicatie en operaties kunnen levensreddend zijn. Maar waarom kijken we zo weinig naar het totaalplaatje? Waarom is het altijd of-of in plaats van én-én?
De Onderzoeksparadox: Wie Betaalt, Bepaalt
"We willen graag meer onderzoek doen," zeggen veel gynaecologen. En dat geloof ik meteen. Maar dan komt de vraag: wie gaat dat betalen?
En daar wordt het interessant. Want wie financiert het meeste onderzoek naar menstruatiegerelateerde aandoeningen? Juist: de farmaceutische industrie.
Het gevolg is dat studies zich richten op wat een mooi pilletje kan worden, terwijl onderzoek naar leefstijlinterventies te weinig geld en interesse krijgt. Preventie is niet sexy genoeg voor financiers, en bij voeding en hormonale balans krijg je te horen "bewijs het maar wetenschappelijk" – maar wie betaalt die studie?
Dit is de paradox: iedereen roept om meer onderzoek, maar het onderzoek dat er komt is vaak gekleurd door commerciële belangen.
En nee, dit betekent niet dat alle onderzoek waardeloos is. Maar het betekent wel dat we voorzichtig moeten zijn met wie de pijpen betaalt en welke melodie er wordt gespeeld.
De Muur Tussen Regulier en Complementair
Hier wordt het echt interessant. Of eigenlijk: frustrerend.
De medische wereld en de complementaire wereld kijken naar elkaar met een mix van argwaan, minachting en onbegrip. Het is alsof je twee buurmannen hebt die al tien jaar ruzie hebben over een haag, en ondertussen vergeten waarom het eigenlijk begon.
De medische wereld zegt: "Jullie hebben geen wetenschappelijk bewijs. Het is allemaal anekdotisch. Zweverig gedoe." De complementaire wereld zegt: "Jullie kijken alleen naar symptomen. Wij kijken naar de hele mens. Jullie pushen alleen maar pillen."
En weet je? Beide kanten hebben een beetje gelijk. En beide kanten hebben ook ongelijk. De waarheid is: beide werelden hebben waardevolle expertise. Maar in plaats van samen te werken, staan ze vanaf de zijlijn naar elkaar te schreeuwen.
Wat Complementaire Zorg Wél Kan Bieden
Laten we eerlijk zijn over wat de complementaire sector te bieden heeft (en ja, ik ben bevooroordeeld als cyclustherapeut, maar toch).
Allereerst: tijd en aandacht. Een eerste consult bij een goede complementaire therapeut duurt vaak een uur, soms anderhalf uur. In die tijd wordt er echt gedoken in voeding, leefstijl, stressoren, slaappatronen, de hele medische geschiedenis.
Daarnaast biedt complementaire zorg een holistische benadering. Niet alleen "je hebt pijn, hier is een pil," maar "oké, je hebt pijn – laten we kijken naar je voeding, je stress, je slaap, je beweging, je darmen, je emotionele welzijn."
Er is ook focus op preventie: wat kun je doen voordat problemen ontstaan, in plaats van alleen ingrijpen als het mis is. En er is aandacht voor empowerment – mensen leren zelf regie te voeren over hun gezondheid, niet afhankelijk blijven van een systeem, maar zelf stappen kunnen zetten. Tot slot is er individualisering: de erkenning dat niet elke vrouw hetzelfde is en dat wat bij de één werkt, niet per se bij de ander werkt.
Waarom Samenwerking Zo Moeilijk Is
Maar waarom werken deze werelden dan niet samen?
Laten we eerlijk zijn: beide kanten hebben een beetje een ego-probleem. "Wij weten het beter" is een gevoel dat aan beide kanten van de lijn speelt.
Dan is er het taalprobleem. De medische wereld spreekt in termen van pathologie, diagnoses, evidence-based medicine. De complementaire wereld in termen van balans, energie, holisme. Het is alsof je Nederlands en Chinees probeert te mengen.
Financiën spelen ook een rol. Complementaire zorg wordt vaak niet vergoed, dus voor patiënten is het duur, voor therapeuten is het een onzeker verdienmodel, en voor verzekeraars is het "niet bewezen effectief genoeg."
En er is het opleidingsprobleem. Gynaecologen leren niks over voeding en leefstijl. Complementaire therapeuten leren vaak te weinig over wanneer medische interventie echt nodig is. Beide kanten missen cruciale kennis.
Mijn Onderzoek: Wat Echt Helpt
Uit mijn onderzoek onder 135.000 vrouwen blijkt dat een combinatie van benaderingen vaak het beste werkt. 94% verlangt naar rust tijdens zware dagen – luister naar je lichaam! Vrouwen die voeding aanpassen rapporteren in veel gevallen 30-50% vermindering van klachten. Stressmanagement maakt een enorm verschil. Medicatie en operaties zijn soms onvermijdelijk en noodzakelijk. De beste resultaten komen vaak van een geïntegreerde aanpak.
Niet of-of. Maar én-én.
Wat Zou Er Moeten Veranderen?
Oké, genoeg geklaagd (hoewel het therapeutisch was). Wat zou er anders moeten?
Meer tijd en budget. Ja, dit kost geld. Maar weet je wat ook geld kost? Chronisch zieke vrouwen die jarenlang rondlopen met onbehandelde klachten, verzuim, verminderde productiviteit, mentale gezondheidsproblemen. Investeer in goede diagnostiek en begeleiding. Het betaalt zich terug.
Een onafhankelijk onderzoeksfonds. Gefinancierd door de overheid, niet door bedrijven met commerciële belangen. Met focus op leefstijlinterventies, preventie, oorzaken van aandoeningen en langetermijneffecten van behandelingen.
Integratieve zorgteams. Gynaecologen die samenwerken met diëtisten gespecialiseerd in hormonale gezondheid, psychologen (want trauma en stress spelen een grote rol), complementaire behandelaars voor voeding, leefstijl en natuurlijke ondersteuning, en fysio- en bekkenfysiotherapeuten. Elke discipline doet wat ze het beste kan. Samen zijn ze sterker.
Leefstijlgeneeskunde in de opleiding. Maak het een kernvak voor gynaecologen in opleiding. Niet als "leuk extraatje" maar als essentiële kennis. Want voeding, stress en slaap hebben enorme invloed op hormonale gezondheid.
Kwaliteitsregistratie en transparantie. Structureel bijhouden welke interventies welke resultaten opleveren. Niet alleen "de operatie was technisch geslaagd," maar ook "hoe gaat het een jaar later? Vijf jaar later?" En die data openbaar maken, zodat iedereen kan leren wat werkt en wat niet.
Vergoeding van complementaire zorg. Maak het mogelijk dat goede complementaire behandelaars – mét kwaliteitsregistratie! – vergoed worden. Zodat het niet alleen toegankelijk is voor mensen met een dikke portemonnee.
De Rol van Patiënten
En vrouwen zelf? Die kunnen ook stappen zetten. Vraag om tijd – als twaalf minuten niet genoeg is, zeg dat. Vraag door: waarom deze behandeling? Zijn er alternatieven? Zoek een second opinion, want niet alle gynaecologen zijn hetzelfde. Overweeg complementaire ondersteuning naast (niet in plaats van!) medische zorg. En deel je ervaring: wat werkte, wat niet? Help andere vrouwen.
Tot Slot: Bruggen Bouwen
Gynaecologen zijn geen vijanden. De meesten doen echt hun best binnen een systeem dat hen beperkt. Maar dat systeem moet veranderen.
We hebben zowel de medische als de complementaire wereld nodig. Operaties zijn soms noodzakelijk. Medicatie kan levensreddend zijn. Maar voeding, leefstijl en stressmanagement zijn net zo belangrijk.
Het is tijd voor bruggen in plaats van muren.
Volgende week: deel 3 van deze reeks, waarin we het hebben over vrouwen zelf. Het delicate onderwerp. Want ja, het begint bij vrouwen. Maar niet op de manier die je misschien denkt.
Over Peter de Vroed
Peter de Vroed is parttime cyclustherapeut, onderzoeker en oprichter van zowel Your Health Huddle als het Menstruatie Voorlichtingsinstituut. Met 11 jaar ervaring in menstruatiegezondheid en onderzoek onder 135.000 vrouwen, helpt hij therapeuten en coaches hun praktijk te professionaliseren. Zijn missie: een maatschappij waarin vrouwen kunnen leven volgens hun natuurlijke ritme, ondersteund door zowel reguliere als complementaire zorg.
Wil je meer weten over cyclisch leven en integratieve zorg? Volg me op LinkedIn. Ben je therapeut of coach en wil je meer weten over slimme systemen voor je praktijk? Kijk dan op yourhealthhuddle.com
#menstruatie #vrouwengezondheid #gynaecoloog #cyclustherapeut #peterdevroed #hormonenbalans #integratievezorg #complementairezorg #leefstijlgeneeskunde #endometriose