Hoe veel volwassen vrouwen denken over menstruatieklachten

Deze reactie kreeg ik van een docent, op de uitslagen van het onderzoek onder 15.000 jonge meiden.

“Ik geloof dat ik echt een ouwe taart aan het worden ben maar ik vind dat het echt veel groter wordt gemaakt… je bent ongesteld, een redelijk veel voorkomend gezond verschijnsel bij vrouwen.
Iedere maand een dag in bed liggen???? Zonde van de tijd en je gaat je er echt niet beter van voelen. Afleiding, beweging en paracetamol lijkt mij echt beter. Zelf nooit thuis gebleven ervoor en mijn meiden ook niet.
En nee, wij horen niet bij de groep die er niks van merkt.”

Ik snap het denk ik

Ja, ik denk dat ik jouw reactie snap. Ik kom ook uit de generatie die opgevoed is met het idee: ‘niet lullen maar poetsen.’ Met name mijn stiefvader legde zijn oor niet op mijn zieltje te luisteren, een hengst voor je kop kon je krijgen (Wim Sonneveld).

Mannen huilen niet en emoties hou je maar voor jezelf. Hard werken en niet zeuren. Ik weet nog goed hoe hij drie dagen na een operatie aan mijn enkel, mij elke dag naar school bracht. De dokter had gezegd dat ik mijn been iets van twee weken omhoog moest houden. Ik volgde een opleiding tot lasser en mijn vader vond dat ik best kon lassen met mijn been omhoog. Met mijn enkel is het nooit meer helemaal goed gekomen.

Wat ik lange tijd lastig heb gevonden, is het feit dat mijn vader zijn ‘waarheid’ aan mij opdrong. Hij ging uit van zijn enorm sterke gestel en vond waarschijnlijk dat ik daar ook maar aan moest voldoen. Zijn waarheid was dé waarheid. En daar voel ik nog elke dag de gevolgen van.

Gewoon doorgaan

Op mijn 18^e kreeg ik voor het eerst een hernia. Natuurlijk liep en werkte ik gewoon door. Ik was immers geen mietje. In 2003 en 2012 speelde de hernia weer op. Natuurlijk liep ik ook nu weer gewoon door. En stoer dat ik mijzelf vond.

Om een lang verhaal kort te maken. De uitval in mijn rechterbeen als gevolg van de aanhoudende hernia, heeft ervoor gezorgd dat dit been nu nog maar 10 tot 15% mee doet. Hierdoor moet mijn lijf continu corrigeren wat mij enorm veel energie kost. Om over de pijn nog maar te zwijgen.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de situaties waarin ik over mijn grenzen ben gegaan. De kern van dit verhaal is dat ik niet naar mijn lijf luisterden en ik het voor waarheid aannam wat andere vonden.

En nu

Vier jaar geleden merkte ik dat ik op dezelfde manier omging met te jongens van mijn vriendin. Wanneer ze zich pijn hadden gedaan of iets niet durfde, was ik geneigd om te zeggen: “Kom op, beetje flinker, als ik pijn heb ga ik toch ook gewoon door?”

Godzijdank dat ik mij er bewust van werd dat niet ik dan aan het woord was, maar mijn geïntegreerde stiefvader.

Mijn vriendin had dit op een vergelijkbare manier aangaande haar menstruatie. Zij had van haar moeder meegekregen dat ze niet moest zeuren. Natuurlijk was ook zij dit gaan geloven en handelde hiernaar. Het gevolg 7-8 dagen menstrueren met 4 dagen veel klachten. Nu ze wel naar haar lichaam luistert menstrueert ze nog maar 1,5 dag. Ze is gaan beseffen hoe hard zij voor zichzelf is geweest in het verleden.

Voor de klas

Als ik voor de klas sta als gastdocent komen er na de les altijd wel een paar meiden naar mij toe. Ze vertellen dat zij 7-8 dagen menstrueren en 4 dagen niet weten waar ze het moeten zoeken van de buikpijn. Dat zij thuis, op school en soms zelfs van artsen te horen krijgen dat het er gewoon bij hoort en dat ze niet zo moeten zeuren. Dit terwijl menstruatieklachten er helemaal niet ‘gewoon’ bij horen.

Het raakt mij diep wanneer ze dit soort dingen met tranen in hun ogen, vertellen. Ze durven er zelfs niet meer over te praten omdat de opmerking: ‘stel je niet aan’ te pijnlijk is geworden. Zou dit de reden kunnen zijn waarom er zo’n groot taboe op het onderwerp menstruatie zit?

Willen wij nu met z’n allen, de huidige generatie op laten groeien met het idee dat zij en hun klachten er niet toe doen? Willen we de jonge generatie laten geloven dat alles belangrijker is dan zijzelf? Simpelweg omdat wij zo opgevoed zijn?

Kijk nu eens goed naar de uitslagen van het onderzoek. De belangrijkste vraag die meiden stellen is: ‘hoe kan ik omgaan met onbegrip’? 86% van de meiden vindt dat er op school onvoldoende rekening word gehouden met hun behoeftes aangaande hun menstruatie.

Verantwoordelijkheid

Hebben wij als volwassenen niet een enorm mooie taak om daadwerkelijk verantwoordelijkheid te nemen? In eerste instantie voor onszelf. Om gehoor te gaan geven aan de signalen die ons eigen lijf aangeeft. Daarnaast de verantwoording te nemen voor de jonge generatie. Zodat deze generatie weer de balans in hun eigen lijf kan gaan ervaren. Verantwoording nemen door in alle kwetsbaarheid tegen jonge meiden te zeggen: “Ik ben anders opgevoed, maar ik heb hier eens over nagedacht. Ik zal proberen om meer rekening te houden met jouw behoeftes en eens goed naar mijn eigen conditioneringen kijken.”

De gevolgen van altijd maar doorgaan

25% van de docenten zit inmiddels met een burn-out thuis. Vrouwen zijn eens zo vaak ziek als mannen (cbs novemer 2016). 47% van de vrouwen tussen de 40 en 44 jaar heeft een chronische aandoening (Rijksvoorlichting). Het medicijn gebruik verbreekt de afgelopen jaren record na record. Disbalans in de hormoonhuishouding van vrouwen begint wereldwijd epidemische vormen aan te nemen.

Hoe dit komt? Simpel, we zijn de balans in onszelf kwijtgeraakt. Te vaak wordt ons stress systeem geactiveerd. Stress is noodzakelijk en helemaal niet verkeert. Maar als daar tegenover geen bewuste ontspanning staat gaat het fout. In ons boek gaan artsen hier uitgebreid op in. Lees dit boek. Niet voor ons maar nu eens echt voor JOUZELF.

Om hier bewustzijn op te krijgen hebben vrouwen van moeder natuur een fantastisch hulpmiddel gekregen: hun menstruatiecyclus. De grootste oorzaak van menstruatieklachten is STRESS. De beste oplossing is bewuste ontspanning.

Tijd voor jezelf

In bewegend water is geen reflexie. Is een dag iets rustiger aan doen dan zonde van jouw tijd? Of een noodzakelijk iets om jezelf weer in balans te krijgen? Is een vrouw die de signalen van haar lijf weet te negeren sterk? Of maakt het haar juist krachtig wanneer zij het lef heeft om naar de behoefte van haar lijf te luisteren?

Mijn vader is nu 94 jaar en als ik hierover met hem praat, staan de tranen in zijn ogen. “Ik zou veel dingen anders doen Peet. Dit was niet de manier” zei hij op eerste paasdag nog tegen mij. Voor het eerst kon ik compassie voelen. Niet alleen voor hem maar zeker ook voor mijzelf. Nee ik neem hem niets meer kwalijk. Hij was zich hier eenvoudigweg niet van bewust. Nu als volwassen man heb ik de keus. Hou ik vast aan die oude ‘waarheid’ of ga ik opzoek naar mijn waarheid. Dit is misschien wel de grootste reden waarom ik nu doe wat ik doe met het Menstruatie voorlichtingsinstituut.

Waar komt jouw ‘waarheid’ vandaan?