Waar schuilt de kracht in krachtige vrouwen?

Regelmatig krijg ik van vrouwen te horen dat ik met mijn hele Men-Struatie queeste de positie van vrouwen op de arbeidsmarkt verzwak. Dat menstruatieverlof de positie van vrouwen weer terugbrengt naar de jaren 60. En werkgevers dadelijk nog meer reden hebben om een man aan te nemen in plaats van een vrouw.

De vraag is of die angst reëel is.
In Nederland zijn 3,8 miljoen vrouwen actief op de arbeidsmarkt, waarvan 3,2 miljoen in de meer ‘vrouwelijke’ beroepen. Op het moment dat mannen in de rij staan om in de verpleging, op basisscholen, in de zorg, schoonmaak, in winkels, kapsalons en administratieve functies te gaan werken, zou het misschien zo kunnen zijn dat deze angst bewaarheid wordt.

Maar hoe groot is die kans? Feit is en blijft dat onze maatschappij niet zonder vrouwen kan.

Blijf uit onze bloedpoes meneer de Vroed

Dit was de titel van het artikel dat Hadjar Benmiloud op 16 april 2017 schreef. En weet je, ze heeft gelijk. Het laatste waar vrouwen op zitten te wachten is de zoveelste man die aan vrouwen gaat vertellen wat ze wel of niet zouden moeten doen.

Als man maak ik echter wel deel uit van onze maatschappij en ik heb aan den lijve ondervonden dat ik wel degelijk een rol speel in de menstruatiecyclus van mijn vriendin. Wanneer zij zich door mij begrepen en gesteund voelt, heeft zij namelijk de mogelijkheid en vrijheid om naar de signalen van haar lichaam te luisteren. Dat goed is voor haar, voor mij, voor de kinderen en komt ook haar werkzaamheden ten goede.
Het is dan ook niet dat ik vrouwen wil vertellen wat ze wel of niet moeten doen, ik wil mannen en vrouwen bewuster maken van de impact van de menstruatiecyclus.

De praktijk

De afgelopen maanden heb ik bij verschillende bedrijven parttime gewerkt. Dit gaf mij de kans om met tientallen vrouwen te praten over hoe zij het ervaren om te werken tijdens de zwaarste dagen van hun menstruatie.

Gisteravond was het overduidelijk dat een jonge vrouw van 25 jaar, het zwaar had. Ze maakte fout op fout en de spanning was van haar gezicht af te lezen. Toen ze weer zeer gestrest langs kwam lopen, vroeg ik haar hoe het met haar ging. Ze barstte in tranen uit en vertelde dat ze zoveel pijn in haar buik had omdat ze ongesteld was. Op mijn vraag waarom ze dan aan het werk was, zei ze: “ik kan toch niet thuisblijven omdat ik ongesteld ben!”.

Of zoals eerder deze week de ploegleidster zei: “Ik loop krom van de buikpijn, maar als ik er niet ben loopt alles in het honderd. Ik moét wel door, zo ben ik nu eenmaal opgevoed. Ja, ik weet dat ik niet te genieten ben op die momenten en dat ik veel last heb van concentratieproblemen. Maar ja, zo is het nu eenmaal.”

Toen ik vroeg wat ze nu eigenlijk het liefst zouden willen, waren de antwoorden eenduidig: “RUST”

Het kan ook anders

Aan de andere kant ken ik ook vrouwen die wel naar de signalen van hun lichaam luisteren. Zoa Moeniralam bijvoorbeeld heeft bij haar nieuwe werkgever bedongen, dat ze per menstruatiecyclus één dag menstruatieverlof kan nemen. Dit is in haar arbeidscontract opgenomen.

Mijn eigen vriendin voelt zich er inmiddels comfortabel bij om tegen een klant te zeggen: “Ik ben ongesteld dus vandaag kom ik niet werken.”

Kijk maar eens op een willekeurige voorlichtings-site voor gezondheid, en je zult ontdekken dat het advies bij menstruatieklachten altijd is: “Neem een pijnstiller en doe rustig aan.” Er staat echt nergens: “Neem een pijnstiller en ga koste wat het kost door alsof er niets aan de hand is.”

Wat maakt een vrouw nu krachtig(er)?

Doorzwoegen of naar je lijf luisteren en aan de bel trekken, wat is wijsheid?

Kijken we naar de reclamespotjes die we in de media voorgeschoteld krijgen, dan is het gewoon een kwestie van het juiste maandverband of de goede tampons kiezen! Die nemen alle zorgen en klachten weg! En zo kan je als vrouw niet alleen prima doorgaan tijdens je menstruatie, dat doe je dan ook nog stralend van vitaliteit. Krachtige vrouwen laten zich niet tegenhouden door een beetje bloedverlies. Waarom het bloed in die flitsende spotjes uitgebeeld wordt door blauwe vloeistof is me een raadsel. Is rood te confronterend?

Maar goed, volgens de media gaat een beetje vrouw dus gewoon stug en stralend door als ze ongesteld is.

In de honderden gesprekken die ik met mannen over dit onderwerp heb gevoerd (zeker nadat ze de Men-Struatie challenge hebben gedaan), valt me vooral 1 ding op:

Stuk voor stuk geven deze mannen aan dat ze het absurd vinden om te komen werken wanneer je zoveel klachten hebt. Stuk voor stuk geven deze mannen aan dat ze vrouwen die kiezen voor zichzelf en hun eigen behoeftes, een stuk sterker en krachtiger vinden dan vrouwen die maar gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand is.

Als mannen het krachtig vinden als vrouwen kiezen voor zichzelf, en als vrouwen te kennen geven tijdens de zwaarste menstruatie-dagen behoefte te hebben aan rust, is het dan geen tijd dat we hiervoor ruimte creëren? En het oude beeld van de krachtige vrouw, de vrouw die altijd, ondanks alles, doorgaat, vervangen door een nieuw beeld: de vrouw die voor zichzelf opkomt en gaat staan voor wat ze nodig heeft?

Het is tijd

Natuurlijk kunnen we met z’n allen ons kop in het zand blijven steken. Mannen kunnen prima door blijven gaan met het negeren van dit onderwerp omdat het te gênant is om over te praten. Vrouwen kunnen heel goed de signalen van hun eigen lichaam blijven negeren. Stoer doen om maar niet onder te doen voor mannen. Zich voegen naar de wensen en eisen van werkgevers en partners ten koste van zichzelf.

Natuurlijk kunnen we als maatschappij alle cijfers over ziekteverzuim en de invloed van de menstruatie negeren omdat we met z’n allen te schijterig zijn om over dit thema te praten.

Maar wie is daarbij gebaat?

Projectie

Misschien is alles wat ik doe om het bewustzijn op de menstruatiecyclus te vergroten wel één grote projectie. Zelf ben ik ook opgevoed met “niet zeiken maar doorgaan”. Zo negeerde ik tot 2 keer toe een hernia. Het resultaat: uitval van mijn rechterbeen, veel pijn en grote beperkingen in mijn dagelijkse werkzaamheden. Of zoals het afgelopen half jaar, toen ik door bleef gaan met 2 ontstoken pezen in mijn schouders. Het resultaat: zwaar vermoeid door slapeloze nachten.

Waarom lijkt alles belangrijker dan mijn eigen welzijn? Is het de angst om niet goed genoeg te zijn? Is het de angst om voor egoïst uitgemaakt te worden? Is het omdat ik zo sterk geconditioneerd ben dat ik niet anders meer kan? Wordt hier onze maatschappij nu echt beter van?

Mijn voornemen voor 2018

Als dat wat ik predik voortkomt uit de pijn die ikzelf voel, is het voor mijzelf ook tijd om hieraan te werken en hierin verantwoording te nemen. Dit is dan ook mijn voornemen voor 2018.

Voor wat betreft de menstruatiecyclus is het wat mij betreft tijd om de taboes te doorbreken. Te luisteren naar waar vrouwen behoefte aan hebben en een maatschappij te creëren die hier rekening mee weet te houden. Ik kijk uit naar vrouwen die krachtig genoeg zijn om voor hun behoeftes uit te komen en naar mannen die mans genoeg zijn om hierin hun verantwoording te nemen.

Happy new year

PS. Ernstige menstruatieklachten die dagen aanhouden, zijn niet normaal. Ga hiermee naar een gespecialiseerde arts!